สวัสดีครับ เนื่องด้วยสถานะการโควิดระลอก 3 นี้ ทางผม FLET store ได้ทำการหยิบยื่นช่วยเหลือเล็กๆน้อยให้กับคนที่เคยพบเจอทั้งรู้จักและไม่รู้จัก
ในครั้งนี้ทางพวกผมได้ส่งมอบแก้วทำความเย็นให้พี่ยามที่เจอความร้อนจากอากาศและพิษเศรษฐกิจโควิด ให้ได้ดื่มน้ำเย็นๆอย่างน้อยก็ลดการเข้าไปซื้อน้ำแข็งในร้านสะดวกซื้อไปในตัว
FLET Tumbler ตอนที่ 1 รักษาความปลอดภัย
บริเวณทางเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ท่ามกลางรถสลับกันเข้าออกอยู่เนืองๆ ภาพที่มักเห็นจนชินตา รปภ. เดินสลับกันเข้าออกป้อมปราการเล็กๆอยู่ไม่ขาดสาย เหมือนเป็นงานสบายก็จริงอยู่ ภายใต้ดวงตาและผิวหนังที่แก่ชราลง คืออาชีพที่รักษาชีวิตและทรัพย์สิน หรือเพียงแค่เป็นยามคอยเฝ้าบ้านให้เจ้าของเพียงเท่านั้น
“สวัสดีครับพี่ พวกมาจาก FLET” กลุ่มเด็กหนุ่มทักทายด้วยความไร้เดียงสา
“พี่ทำงานที่นี่มานานยังครับ”
“2-3 ปี แล้วไอ่หนุ่ม” ก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนโต๊ะไม้ พอหลับแสงแดดลงบ้าง
“นั่งก่อนๆ แดดมันร้อน”
“วันๆ เจอคนเยอะไหมลุง” มีความสนิทใกล้ชิดขึ้นจากสรรพนาม
“สามสี่สิบคนได้ รถเข้าออกทั้งวัน ยิ่งเสาร์ อาทิตย์ ลุงเดินตลอด ไม่ได้พักหรอก” ในตาดูอ่อนล้า ไม่แน่ใจว่าจากอายุหรือร่างกาย
“แล้วเดี่ยวนี้นะ โควิด กฏระเบียบหมู่บ้านมันก็เยอะ เหนื่อยกว่าเดิมอีก” ระหว่างพูดตายังคอยชำเลืองป้อมอยู่เป็นระยะ
“ยังงี้ลุง ก็ไม่กลัวหรอ Covid เจอคนเยอะทุกวัน” อ้วนถามอย่างสงสัย ยืนกอดอกเว้นระยะห่าง
“กลัวสิ” น้ำเสียงขึงขังตอบในทันที
“มันไม่ได้มีแค่คนในหมู่บ้านนะ คนมาจากข้างนอกอีก” มือพลางหยิบยาเส้นในกระปุก กางพันอย่างชำนาน
“ไหนจะพวก Grab พวกนี้ วิ่งเข้าออก ทุกวัน”
“ลูกบ้านเค้าก็กลัว สั่งกับข้าวมากิน”
“ใครติดบ้าง เราก็ไม่รู้”
“ไอ่เราก็กลัว แต่ไม่ทำก็ไม่ได้ ...” ค่อยปล่อยควันออกลากยาว แทนเสียงถอนหายใจ
“ลุง ผมเอาแก้วมาให้” อ้วนบรรจงหยิบของที่เตรียมมา
“มันเก็บความเย็นนะ อยู่ได้ทั้งวัน” บรรจงเทน้ำหวานจากถุงหูหิ้ว จากร้านหน้าปากซอย
“อ่อ แก้ว Ye.. หรอ”
“ขอบใจมาก ลูก” ลุงหยิบแก้ว แล้วดูดชามะนาวทันที เสียงลูกกระเดือกดังตามจังหวะกลั้นหายใจ
“อ่าส์ ..” น้ำแข็งดังกรุ้งกริ้งกับปริมาณน้ำที่ลดลง
“ป่าวๆลุง แก้ว Flet พวกผมทำกันเอง ถูกกว่า ไม่ถึงพัน” อ้วนแก้แทบไม่ทัน
“ของพวกนี้ ลุงไม่มีตังซื้อหรอก” แม้จะเย็นจับใจ แต่รายได้มันช่างน้อยเหลือเกิน
“ไม่ต้องซื้อครับ พวกผมให้ฟรี” อูฐ ตอบอย่างรวดเร็ว
“โห ไม่เป็นไรๆ มันแพง”
“ลุง ไม่ต้องเกรงใจ เด่วลุงก็เอาน้ำมาเติม เย็นทั้งวัน” อ้วน เสริมทันใด ตามความตั้งใจ
“ขอบใจ ลูก” ดวงตาเบิกกว้าง เห็นรอยยิ้มเรืองๆ ปากขยับดูดน้ำหวานอีกเฮือกใหญ่
รถเมอร์เซเดสสีดำชะลอตัวใกล้เข้ามา มือวางแก้วลง ขยับแมสขึ้นปิดจมูก พุ่งตัวกระโจนเข้าหาพร้อมกันในทันที เจลแอลกฮอล์บีบลงมือ ถูไถจนเสร็จสรรพ ก่อนจะแลกบัตร ตามขั้นตอน เหมือนเป็นระบบอัตโนมัตที่ถูกตั้งมา
รถแล่นผ่านไป เดินกลับมาอย่าช้าๆ ก่อนจะหยิบก้นยาเส้นที่เหลือ อัดลงปอดคำสุดท้าย
“โควิด นี่ลำบากเหมือนกันนะ” อ้วนชายตามองตามเป็นระยะ
“ลุงยังดีนะ มีงานทำ”
“ดูข่าว คนตกงานเยอะ ลำบากกันหมด”
สายตาแกดูละเหี่ยใจ
“ลุงได้เงิน เยียวยาไหมเนี่ย” โย่งโพล่งถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“โหย เกือบไม่ได้ ลุงทำไม่เป็น”
“คนในหมู่บ้าน เค้าช่วยลงให้”
“หมู่บ้านลุงดีนะ เหมือนเป็นครอบครัว” อูฐเสริม
“ลุงอยู่ที่นี่นานแล้ว ก็ดูแลเค้าเหมือนลูก เหมือนหลานแหละ”
“พวกข้างนอก บางคนไม่ใส่แมส ลุงก็ต้องคอยเตือน ” มือแกะกล่องเหล็ก มวนยาเพิ่มอรรถรส
“วัคซีนเค้าก็ลงให้ แต่ไม่รู้จะได้ฉีดเมื่อไหร่”
เหมือนกับกลิ่มควัน จะช่วยกระชับความสัมพันธ์ให้เร็วขึ้นก็ไม่ทราบ ทั้งสี่คนพูดคุยกันอย่างออกรส
“ลุงคิดยังไงกับมาตรการของ…” โย่งปล่อยหมัดหนัก
“เค้าว่ายังไง ก็ทำตามนั้น”
“หมดหวังไปนานละ” เสียงหัวเราะดังขึ้นตามกัน
“เด่วๆลุง ผมจะเอาไปลงโซเซีล ลุงไม่กลัวหรอ”
“เออ เอาเลย”
“กูกลัวอดตายมากกว่า” น้ำเสียงกระแทก ยิ่งกว่าคำว่าจริงใจ เหมือนตลกร้าย ตามมาด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะว่าเข้าใจตรงกัน
“เอางี้ คำถามสุดท้ายครับ” อ้วนปิดบทสนทนา
“โควิดซา ลุงจะทำอะไร”
“ถอดหน้ากาก ก่อนเลย”
“รำคาญชิบหาย” พากันขำครืนๆ หัวเราะชอบใจในคำตอบ ในยุคที่ทุกคนต้องใส่หน้ากากเข้าหากัน รอเวลาที่จะถอดออกลงบ้าง
“เออ ไอ่แก้วนี้ก็ดีนี่หว่า น้ำแข็งละลาย ยังเย็นอยู่เลย”
“เนี่ย ลุงก็เอาไอ่แท่งนี่ไปแช่ช่องฟรีส ใช้แทนน้ำแข็ง” โย่งปิดการขาย
พันลำ